దూరంగా బస్సు ఘోరంగా అరుస్తూ పోతుంది
ఈ పార్క్లోనే కూర్చుంటానే... నాకెప్పుడూ అలా వినిపించలేదే
అది వింటుంటే గుండెల్లో రంపంపెట్టి కోస్తున్నట్టుంది
అల్లరి చేస్తూ ఆడుకునే ఆ పిల్లల్ని భరించలేకపోతున్నాను
ఊగుతున్న ఆ ఉయ్యాలని చూస్తుంటే నా కళ్ళుతిరుగుతున్నాయి
ఎప్పుడూ ఇలా అనిపించలేదే
విశాలమైన ఆ ఆకాశాన్ని, ఎదుగుతున్న ఆ చంద్రుడుని
నేను చూడలేకపోతున్నాను...అవి నన్ను చిన్నచూపు చూస్తున్నట్టుంది
నేను చూడను.నేను ఇలానే కూర్చుంటాను
తల దించుకుని.చేతుల్లో నా మొహం
8 comments:
విషాదాన్ని బాగా వ్యక్తపరిచారు.
కూడలిలో సగం కవిత చదివేసి ఏ చిత్రం పెట్టి ఉంటారా అని అనుకుంటూ వచ్చాను :) :(
విషాదం, నిరాశ జీవితంలో తప్పనిసరి అని తెలిసినా ఒక్కోసారి మనసు అవి భరించడం నా వల్ల కాదని ముడుచుకు పోతుంది.. ఆ వేదనని బాగా చూపించారు!
రాధిక అన్నది నిజమే! బొమ్మేదీ!? :-)
@ రాధిక గారు, నిషిగంధ గారు
థాంక్స్ అండి.. ఏంపేరు పెట్టాలో తెలియలేదు... అలానే బొమ్మ కూడా.. ఇప్పుడు పెట్టాను చూడండి..
హ్మ్మ్మ్. భరించలేని నిరాశ ఎదురైనప్పుడు అప్పటిదాకా ఇష్టంగా అనిపించినవి కూడా మహా కష్టం అనిపిస్తాయి. ఆ నిరాశ బాగా వ్యక్తపరిచారు.
నాకెందుకో మీ భావాలకి ఆ బొమ్మ నప్పలేదనిపిస్తోంది దీపూగారూ. పడి లేచే కడలితరంగం ఆశకి, పట్టుదలకి చిహ్నం. తీరాన్నెప్పటికైనా చేరగలనన్న నమ్మకమే మళ్ళీ మళ్ళీ ఆ అలని గట్టుకి రప్పిస్తుంది. అందులో నిరాశకి చోటుందంటారా?
@ పద్మ గారు
ఆ భావం నిరాశనొ,విషాదమనో ఏదో ఒకటి అని నేను చెప్పలేను... ప్రశాంతత చెదిరింది.. ప్రశాంతమైన ఎద కడలిలో అలజడి రేగింది... బొమ్మలో దాన్ని మాత్రమే చూస్తున్నాను నేను... ఇంకా ఆ అలజడి పోటెక్కించి అలానే ఉండిపోవచ్చు,తీరం గురించే తెలియకపోవచ్చు...
బ్యూటిఫుల్,
మంచి పదచిత్రాలు. మెలికలు తిప్పె మెలంకలీ ని చక్కగా ఆవిష్కరించారు. ఇలాంటప్పుడే కవికి కవిత్వం అవసరమౌతుంది. తన అనుభవాన్ని సార్వజనీనం చేయటంలోనే కవి ప్రతిభ బయటపడుతుంది. ఈ ప్రక్రియలో అనన్యమైన మీప్రతిభ ద్యోతకమౌతుంది.
మీ భావాలు నేరుగా అస్ఫష్టతకు తావు లేకుండా అందించగలిగారు.
బాగుంది
బొల్లోజు బాబా
@ బాబా గారు
ధన్యుణ్ణి...
Post a Comment