ఈ రాత్రి ఢిల్లీలో జనవరి మాసపు రాత్రిలా లేదు
మా గోదావరి శీతాకాలపు సాయంత్రంలా ఉంది
ఎముకలు కొరికే చలి లేదు
చూపులకు అడ్డం పడే పొగ మంచు పొరలు లేవు
నేను ఈ సమయాన్ని వృధా చేసుకోదలచుకోలేదు
అనాయాసంగా పార్క్ లోకి అడుగులేసాను
నిర్మానుష్యంగా, పార్క్ అంతా నాకోసమే ఎదురుచూస్తున్నట్టుంది
తనివితీరా అడుగులేస్తూ, అంతా కలియ తిరుగుతూ నేను
లేలేత చలి నాలో వెచ్చదనాన్ని పెనవేసుకుంటుంది
ఆస్వాదిస్తూ నేను... నడుస్తూ... నాతో నేను...
అనుభూతి నింపిన ఆర్ధ్రతతో మూసుకున్న నా కళ్ళు ఆకాశం వైపు చూసాయి
దేదీప్యమానంగా మెరుస్తున్న విద్యుద్దీపపు వెలుతురు తెరలు
కళ్ళలోని ఆర్ధ్రతా సాంద్రపు పొరలు నా చూపుల దారిని అడ్డగించలేకపోయాయి
దూరంగా చందమామ.... నా పండు చందమామ!
నిర్మలంగా,ప్రశాంతంగా,హాయిగా...!
ఏ చింతాలేని ఈ క్షణపు నా మనసులాగా...
ఎన్నిరోజులైంది! చిరుగాలికి ఆడే కొమ్మల చాటున దోబూచులాడే చంద్రాన్ని కనుగొని!
చాలాసార్లు ప్రకృతి నా స్థితిని అద్దం పడుతూ నాకు చూపిస్తుంది,
ఆ అద్దంలో నన్ను నేను కనుగొంటాను...
