భక్త గానం... {గీతాంజలి ~ 2}

నీవు నన్ను పాడమని అజ్ఞాపించినప్పుడు నా హృదయం అతిశయంతో పగిలిపోతుంది అనిపిస్తుంది; అప్పుడు నీ మోముని చూస్తాను, వెనువెంటనే నా కళ్ళలోకి నీళ్ళు చేరుకుంటాయి.

నా జీవనంలో అపస్వరాలన్నీ కరిగిపోయి ఒక తియ్యని ఏకతాళమవుతుంది - నా ఆరాధన ఎగిరే సముద్ర పక్షిలా బ్రహ్మాండంగా రెక్కలు విచ్చుకుంటుంది.

నీవు నా గానంలో ఆనందం పొందుతావని తెలుసు. గాయకుడిగా మాత్రమే నీ సన్నిధిలోకి చేరతానని తెలుసు.

రెక్కలు చాచిన నా పాట అంచుల ద్వారా నీ పాదాలని స్పృశిస్తాను, వాటిని చేరుకోవాలని ఎన్నడూ నేను ఆశపడగలిగే వాడిని కాను.

గానోల్లాసపు మత్తులో నన్ను నేను మరచి నిన్ను మిత్రమా అని పిలుస్తాను, నా ప్రభూ!



When thou commandest me to sing it seems that my heart would break with pride; and I look to thy face, and tears come to my eyes.

All that is harsh and dissonant in my life melts into one sweet harmony - and my adoration spreads wings like a glad bird on its flight across the sea.

I know thou takest pleasure in my singing. I know that only as a singer I come before thy presence.

I touch by the edge of the far-spreading wing of my song thy feet which I could never aspire to reach.

Drunk with the joy of singing I forget myself and call thee friend who art my lord.