సాగే స్రవంతి...

పార్క్లో ఫ్లెడ్ లైట్లకి, అలవాటు పడిపోయాను
ఇప్పుడు ప్రతీ రేయీ పగలే
వెన్నెల ఒక గతం. దాని అవసరమూ లేదు

నేను నడుస్తున్నాను-నా ముందు నా నీడ.

ఎదురుగా ఒక తాత
అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, బాధ్యతలు తీరినా
ఆ భుజాలు ఇంకా ఏదో బరువు మోస్తున్నట్టు నడుస్తున్నాడు

ఇంతటి వెలుగులోనూ అతని కళ్ళు మెరవడం లేదు
మా చూపులు కలిసాయి..
నీళ్ళు లేని బావిలా నా చూపుని చీకట్లో కలిపేస్తున్నట్టు
ఆతని కళ్ళు నన్ను లోతెంతో తెలియని ఏవో ప్రశ్నలు సంధిస్తున్నట్లున్నాయి..
మా చూపులు విడిపోయాయి...

ఈ వెలుగులో పురుగులు కూడా పెరిగాయి.
చిందర వందరగ గాల్లో నాకు అడ్డంపడుతున్నాయి
వీటికీ అలవాటు పడుతున్నాను.

ఇంతకీ ఆ ప్రశ్నలు -
నాకా?
నా తరానికా?

నేను నడుస్తూనే ఉన్నాను...

ఈ ఫ్లెడ్ లైట్లకి అలవాటు పడిపోయాను
వెన్నెల ఒక గతం. దాని అవసరమూ లేదు..

కానీ కరెంట్ పోతేనో?!

కాలపు కడలి కెరటాలు: జ్ఞాపకాలు

ఏంటి! నే ఎక్కడికెళ్తే అక్కడికొస్తున్నావు? అని
చందమామని ప్రశ్నిస్తూ కోప్పడ్డాను
ఆ అమాయకత్వం ఒక జ్ఞాపకం

గాల్లో గెంతుతూ ఎగురుతూ కిందపడి
తగిలించుకున్న గాయాన్ని భరించలేకపోయాను
ఆ నొప్పి ఒక జ్ఞాపకం

ఊహల్లో ఊరేగుతూ ఏగుతూ ఒక్కసారిగా
నిజాన్ని ఢీకొట్టి నిలవలేకపోయాను
ఆ అదురు ఒక జ్ఞాపకం

పంచుకుని పెంచుకున్న బంధం స్నేహంగా
వికసించినప్పుడు పులకించిపోయాను
ఆ పరవశం ఒక జ్ఞాపకం

దగ్గర తీసుకున్న స్నేహం నా విశ్వాసాన్ని
వెక్కిరించినప్పుడు తట్టుకోలేకపోయాను
ఆ నిర్వేదం ఒక జ్ఞాపకం

సాధించి ముందడుగు వేసి అందరి మన్ననలు
పొందుతున్నప్పుడు ఉబ్బిపోయాను
ఆ విజయగర్వం ఒక జ్ఞాపకం

ఒక్కో అనుభవం నన్ను నాకు పరిచయం చేస్తూ
జ్ఞాపకాలుగా నిక్షిప్తమవుతున్నాయి
గుర్తొచ్చిన ప్రతీ సారీ నాకు ఏదొకటి బోధిస్తున్నాయి
అవి గుర్తొచ్చిన ఈసారి...
నన్ను ప్రశ్నించే క్షణంతో అనుబంధం అవివేకమని
ఆ క్షణాన్ని ప్రశ్నించకుండా సాగిపోనివ్వాలని
ఆ క్షణం నాలో పలికే రాగమే నా జీవనపు సంగీతం కాదని... చెప్తున్నాయి...

కాలపు కడలి కెరటాలు: స్నేహ మాధుర్యం

మెల్లగా ఊరంతా అలవాటైపోయింది. శివాలయం అరుగుల మీద మొద్దబ్బాయి, ఇక్కడ ఈ స్కూల్లో నాల్గో తరగతికొచ్చేసరికి ఫస్ట్ రాంకర్ అయిపోయాడు. క్లాస్ అంతా స్నేహితులైపోయారు. మేము ఆరుగురం క్లోజ్గా ఉండేవాళ్ళము. ఒకే బెంచ్ మీద కుర్చునేవాళ్ళము. మా ముందు అమ్మాయిల బెంచ్లు ఉండేవి. అప్పుడప్పుడు మేము కాళ్ళు అమ్మాయిల బెంచ్ మీద పెట్టుకునేవాళ్ళము. వాళ్ళని ఏడ్పించడానికి కాదు.అలా పెట్టుకుంటే మాకు సౌఖ్యంగా ఉండేది. అమ్మాయిలు మాత్రం కాలు పెట్టినప్పుడల్లా కోపంగా వెనక్కి చూసేవాళ్ళు.ఒక్కోసారి ఆ చూపులకే తీసేసేవాళ్ళము, ఒక్కోసారి చెప్పించుకునేవాళ్ళము. కానీ నా ముందు కుర్చున్న అమ్మాయి... పేరు వాసవి,వాళ్ళ నాన్న గారు గవర్నమెంట్ స్కూల్లో టీచర్... నేను కాలు తీసేస్తే, వెనక్కి తిరిగి పెట్టుకో అనేది... :-) మా వాళ్ళు కుళ్ళుకునేవారు...

ఆడుతూ పాడుతూ ఐదో తరగతికి వచ్చేసాము. క్వార్టర్లీ ఎగ్జాంస్ అయిపోయాయి అప్పుడు... ఇంట్లో అమ్మ, నాన్న అన్నీ ఆలోచించి ఊళ్ళో ఉండటం కన్నా సిటీలో ఉంటే మా ఇద్దరి భవిష్యత్తు బాగుంటుంది అని నిర్ణయించుకున్నారు. హాఫ్ ఇయర్లీ అయ్యేసరి అమ్మ,నాన్న,తమ్ముడు సిటీ కి వెళ్ళిపోయారు. నన్ను అమ్మమ్మ దగ్గర వదిలేసి.ఒక మిశ్రమ అనుభూతి అది.. అమ్మమ్మ దగ్గర ఉంటానని ఆనందంగా ఉన్నా, ఏంటో అమ్మ వాళ్ళు అక్కడికి వెళ్ళిపోతున్నారు, నేను కూడా తరవాత అక్కడికి వెళ్ళాలి అన్న ఆలోచన నాకు ఇబ్బందిగా ఉండేది...

నేను రోజు రిక్షా ఎక్కి స్కూల్కెళ్ళేవాడిని. ఒక్కోసారి పెంటయ్య రిక్షా, ఒక్కోసారి పెద్ద మీసాల చంద్రయ్య రిక్షా ఎక్కాల్సి వచ్చేది. ఇప్పటికీ వీళ్ళు రిక్షా నడుపుతున్నారు...

ఐదో తరగతి అయిపోవడానికి ఎన్నో రోజులు లేవు. నాకు చివరి పరీక్షల ముందు చికన్ పాక్స్ వచ్చింది. ఒక నెల రోజులు ఇంట్లోనే ఉండి చదువుకున్నా. అమ్మమ్మ నాకు లెక్కలు కూడా చెప్పేది. ఇప్పుడు చదివే స్కూల్లో ఐదో తరగతి వరకే ఉంది. ఆ తరవాత ఏంటీ అని ఒకరోజు మేమంతా మాట్లాడుకోవడం మొదలుపెట్టాము... మా వాళ్ళంతా దగ్గర టౌన్లోని స్కూల్లో గానీ, గవర్నమెంట్ స్కూల్లో గానీ చేరతామని చెప్పారు. నేనేమో వీళ్ళందరిని వదిలేసి ఇంకెక్కడికో దూరంగా వెళ్ళాలి...అదే చెప్పాను వాళ్ళతోటి... ఒక్కసారి వాతావారణం నిశ్శబ్ధంగా అయిపోయింది... మరలా మనం కలుస్తామా లేదా అన్నట్టు. ప్రతి ఒక్కరు ఆలోచించుకుంటున్నాం... మొత్తం మీద ఆ నిశ్శబ్ధంలో నుండి మాటలు మొదలయ్యాయి. అందరం ఒక్కసారి చేతులు కలుపుకున్నాము... ఎవరు ఏ స్కూల్లో చేరినా వేసవి సెలవల్లో కలుసుకోవాలని... ఎక్కడికెళ్ళినా మనమంతా కలిసే ఉండాలని... ప్రతిజ్ఞ చేసుకున్నాము... ఆ క్షణంలో ఉవ్వెత్తున లేసిన కెరటంలా అందరం ఒకేరకమైన అనుభూతికి గురయ్యాము...

స్నేహాలకి సంబందించిన జ్ఞాపకాల్లో నాకు బాగా గుర్తుండిపోయే పాత తాజా జ్ఞాపకం... నాకైతే అప్పుడే స్నేహ మాధుర్యాన్ని తొలి సారి రుచి చూసినట్టనిపిస్తుంది...

మీరు మీ స్నేహితులు అలా మీ స్నేహాన్ని బయటపెట్టుకున్న జ్ఞాపకాలున్నాయా?

కాలపు కడలి కెరటాలు: భయం

ఇంకా నాకు మా ఊరు కొత్తగానే ఉంది. తమ్ముడు నాకు తెలియని వాళ్ళని పరిచయం చేస్తూ ఉండేవాడు. ఈలోగా నా పుట్టిన రోజు వచ్చింది. అమ్మమ్మ దగ్గర పుట్టినరోజు అంటే, గుడిలో పూజ చేయించుకుని క్లాస్ అంతా చాక్లెట్లు, పెన్సిల్లు, ఎరేజర్లు పంచిపెట్టడం. ఇక్కడ పుట్టినరోజు ఎలా చేస్తారో తెలియదు. ఊహ తెలిసాక అమ్మ దగ్గర మొదటి పుట్టినరోజు. అమ్మ వాళ్ళ హడావుడి చూస్తుంటే ఎదో భారీగానె సిద్ధం చేస్తున్నారు అనిపించింది... ఊళ్ళో చూట్టాలంతా వస్తున్నారంట...

ఇంకా క్లాస్లో ఎవరూ ఫ్రెండ్స్ అవ్వలేదు... పుట్టినరోజు అయితే అందరికీ చాక్లేట్లు ఇచ్చేసి ఫ్రెండ్స్ చేసుకోవచ్చు కదా... ఇవన్నీ నన్ను ఆ రోజు కోసం ఎదురు చూసేట్టు చేసాయి...

రేపే పుట్టినరోజు...

అమ్మ వాళ్ళ పిన్ని కూతురు ముందే వచ్చేసింది... ఆ పెద్దమ్మ చేస్తున్న హడావుడి చూసి భలే ఆనందం వేసింది... రేపు ఏం చెయ్యాలి ఎలా చెయ్యాలి అని వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటుంటే కేక్ సంగతి నా చెవిలో పడింది... ఇంక నా ఆనందానికి అవధుల్లేవు... అలా ముందు రోజు పెద్దమ్మ కబుర్లు, చుట్టూ ఉన్న చూట్టాల కబుర్లతో పండగ వాతావరణంలా ఉంది.. అదంతా నా కోసమే అని ఉబ్బి తబ్బిబ్బయిపోయాను...

ఆనందంలో అలిసిపోయి రాత్రికి రేపటి గురించి ఆలోచిస్తూ నిద్రపోయాను...

తొందరగానే నిద్రపట్టేసింది....

నిద్రలో...

పట్ట పగలు... పక్కగా ఉన్న వంట గదిలో అమ్మ వంట చేసుకుంటుంది... అమ్మకి కనపడకుండా హాల్ లో నుండి బేడ్ రూంలోకి నాకు తెలియని ఒక వ్యక్తి, ముసుగుతో అడుగుపెట్టేసాడు... నేను గమనించలేదు... ఇంకో వైపు తిరిగి ఏదో చేస్తున్నాను... శబ్ధం అయి వెనక్కి తిరిగి చూస్తే అతను నాకు దగ్గరగా వచ్చేస్తున్నాడు... నాకు భయం వేసింది... తను ఇంకా దగ్గరకొచ్చేస్తున్నాడు... నేను భయంలో అరవలేకపోయాను... నేను అతనినుండి వెనక్కి జరుగుతున్నాను... తను ఇంకా దగ్గరకి వచ్చేస్తున్నాడు.. నేను ఇంకా వెనక్కి జరుగుతున్నాను... నా వైపు చేయివెయ్యబోతే ఇంక వేగంగా వెనక్కి జరిగాను... అలా జరుగుతుంటే నా తలకి ఎదో బలంగా తగిలింది.... అంతే ఏడుస్తూ నిద్ర లేచాను....

ఏం జరిగిందంటే... నేను కలలో వెనక్కి జరుగుతు, బెడ్ మీద కూడా వెనక్కి వెనక్కి జరిగి తలగడని దాటేసి డబుల్ కాట్ అంచుకు,దానికి ఆనుకున్న గోడకి బలంగా నా తలని గుద్దుకున్నాను....

ఆ తలనొప్పితో తరవాత నిద్ర పట్టలేదు... తరవాత రోజంతా కూడా తలనొప్పి తగ్గలేదు...

అందరు హడావుడి చేస్తుంటే నేను మాత్రం ఎంజాయ్ చెయ్యలేకపోయాను.... :(

సాధారణంగా నాకు కలలు గుర్తు ఉండవు ఎక్కువ రోజులు... కానీ ఈ ఒక్క కల మాత్రం అప్పటి నుండి ఇప్పటి వరకు మరచిపోలేదు...

నిజంగా నిజ జీవితంలో కూడా భయాన్ని అంత భయంకరంగా చూడలేదు....

మీకు వెంటాడే జ్ఞాపకాల్లో ఏమైనా కలలు ఉన్నాయా??

కాలపు కడలి కెరటాలు: చెంప ఛెళ్ళుమంది

పాప టీచర్ నన్ను కొడుతున్నారు అని నేను బడికెళ్ళనని ఇంట్లో ఉండిపోతే మా అమ్మ వచ్చి నా దగ్గరకి రా... నా దగ్గర ఉండి చదువుకుందువు అంది...మన ఊళ్ళో స్కూల్లో కొట్టరు అని చెప్పింది. అయినా సరే నేను రాను.. నేను చదువుకోను అన్నాను... అమ్మమ్మని వదిలి వెళ్ళడం నాకు అస్సలు ఇష్టం లేదు... కానీ పాప టీచర్ ని తలచుకుంటే భయం వేసింది...అప్పుడు అమ్మ నాతో బేరం మొదలుపెట్టింది... సెలవొస్తే నిన్ను అమ్మమ్మ దగ్గరికి పంపించేస్తాను కదా అని... అక్కడ కొట్టరు అంటుంది కదా అని ఆలోచించి ఒప్పందానికి సరే అన్నాను... ఆ తరవాత ఈ ఒప్పందం నిలబెట్టుకోవడానికి అమ్మకి చాలా కష్టమయ్యేది... తమ్ముడు నిద్రలేస్తే తను కూడా నాతో వచ్చేస్తాడని, తను ఒక్కతే ఉండాల్సి వస్తుందని, వాడు నిద్రలేవకముందే అంటే ఆరింటిలోపే నన్ను రిక్షా కట్టించి అమ్మమ్మ దగ్గరికి పంపించేది... నేను మా ఇంటికి, అక్కడ చూట్టాలకి అలవాటు అయ్యేవరకు అమ్మకి అది తప్పలేదు...మా అమ్మమ్మ వూరు, మా వూరు పక్క పక్కనే.. ఈ ఊరి పొలిమేర దాటితే ఆ ఊరు వచ్చేస్తుంది...

అలా మా వూరెళ్ళాను... అక్కడ అంతా కొత్తే... అమ్మా, నాన్న, తమ్ముడు.. చుట్టూ చుట్టాలు అందరూ కొత్తే... నన్ను మా ఊళ్ళో ఉన్న నాగార్జున పబ్లిక్ స్కూల్లో చేర్చారు... అది మా చుట్టాలదే... చుట్టు పక్క ఉన్న పది ఊళ్ళకి ఏకైక ప్రైవేట్ స్కూలు. స్కూలు ప్రిన్సిపాల్ నాకు వరసకి మావయ్య అవుతారు. నన్ను చేర్చే ముందు మా ఇంటికొచ్చారు. అప్పుడు బాగా మాట్లాడారు. స్కూల్ మొదలయింది. నేను మూడో క్లాస్లో చేరాను.

ఒక రోజు అమ్మ లంచ్ బాక్సు ఇవ్వలేదు. ఇంటెర్వేల్ లో వచ్చి తీసుకెళ్ళు అని చెప్పింది. స్కూల్ కి వెళ్ళగానే పెద్ద వర్షం పడటం మొదలుపెట్టింది. రెండు క్లాస్లు అయిపోయాయి అయినా ఇంటెర్వెల్ బెల్ కొట్టలేదు... మూడో క్లాస్కి టీచర్ రాలేదు... పిల్లలంతా గొడవ గొడవ.. నాకేమో ఒక్కటే టెన్షన్. అమ్మ ఇంటెర్వల్లో రమ్మంది... ఇంకా ఇంటెర్వెల్ బెల్ల్ కొట్టలేదు... క్లాస్లైపోతున్నాయి అని... సరే పర్మిషన్ తీసుకుని వెళ్ళొద్దాము అనుకుని దూరంగా ప్రిన్సిపల్, ఇంకో టీచర్ మాట్లాడుకుంటుంటే వాళ్ళదగ్గరకి వెళ్ళాను... వర్షం ఇంకా జోరు తగ్గలేదు... జోరుగా పడటం వల్ల స్కూల్లోకి నీళ్ళు వచ్చేసాయి... వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటుంటే నేను సార్ అమ్మ లంచ్ బాక్స్ తెచ్చుకోవడానికి ఇంటికి రమ్మంది అన్నాను... అంతే అన్నానో లేదో మా ప్రిన్సిపాల్ నా చెంప ఛెళ్ళుమనిపించారు... నా లాగు తడిచిపోయింది... చిన్న పిళ్ళోడిని అని, చుట్టాన్నని కూడా చూడకుండా అందరి ముందూ అలా కొట్టేసారు :-( ఏడుస్తూ వెళ్ళి నా బెంచ్ మీద కుర్చున్నాను...అమ్మ మీద అప్పుడు కోపం వచ్చింది... బాక్సు పెట్టిచ్చి ఉంటే ఇలా జరిగుండేది కాదని... ఆ తరవాత ఇక్కడ కొట్టరు అని చెప్పింది... కొట్టేసారని.. :-( అసలు అలా పాప టీచర్ కూడా కొట్టలేదు మరి..

కొంచెం సేపాగి స్కూల్కి సెలవు అన్నారు..! ఇంటికెళ్ళి భోంచేసాను...

అంతే అప్పటి నుండి తరవాత కొన్ని సంవత్సరాల వరకు ఎవరైనా పెద్ద వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటుంటే వెళ్ళి కదిలించాలంటే చాలా ఆలోచించేవాడిని...

తలచుకున్న ప్రతీ సారి నా అప్పటి అమాయకత్వం నాకు నవ్వు తెప్పిస్తుంది...

ఎప్పుడైనా మీ తప్పులేదు అనిపించించినా మీ చెంప ఛెళ్ళుమందా?

కాలపు కడలి కెరటాలు: మొద్దబ్బాయి

నేను మూడో తరగతి వరకు గుర్తింపు ఉన్న బడిలో చదవలేదు. శివాలయపు గుడి అరుగుల మీద ఇద్దరు పంతులమ్మలు పాఠాలు చెప్పేవాళ్ళు. అందులొ ఒకరు కమలావతి గారు. మా ఇంటికొస్తారు. మా అమ్మమ్మకి బాగా పరిచయం. ఇంకొకరు పాప. ఒక అరుగు మీద కమలావతి గారు కొన్ని, ఇంకో అరుగు మీద పాప గారు కొన్ని పాఠాలు చెప్పేవాళ్ళు.

నేను సరిగ్గా చదవడం లేదని నన్ను తిడతారని, కొడతారని పాప గారంటే నాకు కోపం. కమలావతి గారు అలా కాదు. బుజ్జగిస్తూ, ప్రేమగా ఏదైనా చెప్తారు. అందుకే ఆవిడంటే నాకిష్టం. పాప గారి మీద కోపంతోనే తరవాత అసలు నేను బడికి వెళ్ళనని, నాకు ఇష్టం లేకపోయినా మా అమ్మ దగ్గరకెళ్ళాల్సివచ్చింది.

ఎక్కడ కూర్చోమంటే అక్కడ బాసీ పెట్టె వేసుకుని కూర్చోవడం తప్పితే మనకి చెప్పింది రాయడం, చదవడం వచ్చేది కాదు. :-) ఒకసారి పరీక్షలప్పుడు మా కమలావతి టీచర్ గారి కుర్చీ పక్కనే కుర్చోపెట్టుకుని ప్రశ్నా పత్రం ఇచ్చి పరీక్ష రాయమన్నారు... మనకి ఏమిచెయ్యాలో కూడా తెలియలేదు... అలా నోరు వదిలేసి కదలకుండా కూర్చున్నా.... కొంచెం సేపాగి ఆవిడ చూస్తే ఒక్క ముక్క కూడా రాయలేదు.. ఈలోగా మా క్లాస్లో అందరికన్నా బాగా చదివే అమ్మాయి గోపి మొత్తం రాసేసి పేపర్ ఇచ్చేసింది... ఏమనుకున్నారో, నాకు ఆ గోపిది ఆన్సేర్ పేపర్ ఇచ్చి చూసి రాయమన్నారు మా కమలావతి టీచర్ గారు. :-) ఇంక చూసి రాస్తూ పండగ చేసుకున్నాను అనుకున్నారా?! అయితే... మీరు ముద్ద పప్పులో కాలేసినట్టే... :-) మనకి చూసి కూడా రాయడం రాలేదు... :-D

తరవాత పెద్ద స్కూల్లో చదువుకుంటున్నప్పుడు నేను బెంచి లీడరు, క్లాస్ లీడర్ని... తన పక్కనున్న వాళ్ళు బాగా చదివే భాధ్యత బెంచి లీడర్ది కూడా... వాళ్ళకి అర్ధం కాకపోతే మొదట బెంచ్ లీడర్ చేత చెప్పించుకోవాలి... మా క్లాస్ ఫస్ట్ నేనే కాబట్టి అందరికన్నా వెనకబడ్డవాళ్ళని నా పక్కన కూర్చోబెట్టారు.. అలా నా పక్కనున్న వాళ్ళకి చెప్పేటప్పుడు ఒక్కోసారి ఓపిక నశించేది... కానీ అప్పుడు చిన్నప్పుడు మనం మొద్దబ్బాయి అనే విషయం గుర్తొచ్చి మరలా ఓపిక తెచ్చుకుని వాళ్ళకి చెప్పేవాడిని... వాళ్ళెప్పుడు నన్ను అభిమానంతో చూసేవాళ్ళు.. :-) వాళ్ళు పరీక్షల్లో పాస్ అయినప్పుడు తెగ ఆనందపడిపోయేవాడిని... :-)

ఇప్పుడు మాత్రం అది గుర్తొచ్చినప్పుడు పెదాలపై నవ్వు పలికించి జ్ఞాపకంగానే వెళ్ళిపోతుంది... స్కూల్లో బెంచ్ లీడర్గా ఉన్నప్పుడు ప్రేరేపించినట్టు ఇప్పుడు ప్రేరేపించడంలేదు.... బహుశా మన ప్రతి జ్ఞాపకానికి భవిష్యత్తులో మన ద్వారా నెరవేర్చాల్సిన భాధ్యత ఏదోకటి ఉంటుందేమో! అందుకే అట్టడుగునుండి ఎగసిపడే కడలి కెరటంలా పదే పదే పైకొచ్చి మనల్ని పలకరిస్తుందేమో... ఈ జ్ఞాపకం తన పని పూర్తి చేసుకుని, ఇప్పుడు నాకు నవ్వుని మాత్రమే ఇస్తుందేమో... ఇంకా ముందు ముందు ఏదైనా చెప్పుతుందేమో నాకు...

పున్నమి రాత్రి చిమ్మ చీకటి రాజ్యమేలింది...

చీకటితో స్నేహం కుదిరింది

చెట్టపట్టాలేసుకుని సావాసం చేస్తున్నాను...
ఒకసారి పగలు నిన్ను చూడాలనిపిస్తే ఎలా అని అడిగినప్పుడు,
నీ కళ్ళు మూసుకో నీ చెంతే ఉంటాను అని చెప్పింది

పున్నమి వెన్నెల అలా ఉంటుందంట ఇలా ఉంటుందంట అని నేను చెప్పే కబుర్లు
చక్కగా వింటుంది నన్ను తన ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుని..

ఒక రాత్రి నాకు పున్నమి వెన్నెల కావాలన్నాను.., అప్పుడు
నా తల నిమురుతూ నన్ను నిద్రపుచ్చింది

నాకు నేస్తం చెప్పనే లేదు
ఒక సాయంత్రం నా కబుర్లలోని వెన్నెలలాంటి వెన్నెల కురవడం మొదలుపెట్టింది...
నేను ఆనందాతిశయంతో అలానే చూస్తుండిపోయాను...
అది చెప్దామని చీకటిని పలకరించబోతే తను ఆందోళనతో
నా వైపు చూస్తూ దూరంగా వెళ్ళిపోతుంది...
నాకు భయం వేసింది
ఆ క్షణంలో ఏంచెయ్యాలో తెలియక...,
రెప్పలు మూసుకుని నా కన్నుల్లో చీకటికి చోటిచ్చాను...
అప్పటికే కన్నుల్లో నెలకొన్న గాఢార్ద్రత
నా చీకటి నేస్తాన్ని చిమ్మ చీకటిగా ఆవిష్కరించింది
నా నేస్తాన్ని అలా చూసి భరించలేకపోయాను
కానీ తను ఎక్కడ దూరమవుతుందేమో అని కళ్ళు తెరవలేకపోయాను...



ఎప్పుడు నిద్రపోయానో తెలియదు... కళ్ళు తెరిచేసరికి తెల్లవారింది...